In haar speech herinnert de jonge dichteres Amanda Gorman ons eraan dat hoop geen naïeve droom is, maar een daad van moed. Er is altijd licht, zegt ze — maar het vraagt lef om het te zien, en nog meer om het zelf te worden.
Het Huis van Hoop wil zo’n plek zijn: een ruimte waar jonge mensen perspectief mogen oefenen. Waar twijfel en vragen niet worden weggewuifd, maar waar tegelijk het vertrouwen groeit dat de toekomst openligt. Hoop wordt hier niet opgelegd, maar gedeeld.
Voor jongeren vandaag betekent geloven in de toekomst niet dat alles vastligt, wel dat hun keuzes ertoe doen. Dat zij, met vallen en opstaan, lichtdragers kunnen zijn voor elkaar. Zo wordt hoop tastbaar: niet als belofte op afstand, maar als een weg die je samen gaat.